سنجش سطوح فضایی- مکانی پایداری مسکن با استفاده از رادار پایداری مطالعۀ موردی: روستاهای استان لرستان

مسکن پایدار عبارت است از مسکنی که ازلحاظ اقتصادی متناسب، ازلحاظ اجتماعی قابل‌قبول و از‌نظر فنی و کالبدی امکان‌پذیر، مستحکم و سازگار با محیط زیست باشد. هدف این پژوهش، سنجش سطوح پایداری مساکن استان لرستان است. روش پژوهش، توصیفی- تحلیلی است. برای انتخاب روستاهای مورد مطالعه با توجه به وسعت منطقۀ مورد مطالعه، در گام نخست با استفاده از تحلیل عاملی، مناطق همگن اقلیمی مشخص شد؛ سپس با استفاده از روش تحلیل خوشه‌‌ای وارد، به خوشه‌‌بندی شهرستان‌‌ها پرداخته شد. براساس تحلیل خوشه‌‌ای، شهرستان‌‌های استان در 3 پهنۀ اقلیمی قرار گرفتند. در هر پهنه براساس اطلاعات خانوار، موقعیت طبیعی و فاصلۀ هر روستا، فراوانی روستاها در هر دسته از پهنه‌‌های همگن مشخص شد که درمجموع تعداد 50 روستا به‌صورت نمونه انتخاب شد. جامعۀ آماری شامل خانوارهای ساکن در روستاهای استان لرستان است که با استفاده از فرمول کوکران تعداد 500 سرپرست خانوار انتخاب شد. به‌منظور تجزیه‌وتحلیل اطلاعات حاصل از مطالعات میدانی، از دو روش آمار توصیفی و استنباطی (آزمون T) استفاده شد. برای مشخص‌کردن سطوح پایداری در روستاهای مورد مطالعه از رادار پایداری استفاده شد. همچنین نتایج تحلیل حاصل از رادار پایداری نشان می‌‌دهد که در منطقۀ مورد مطالعه، 20 روستا در وضعیت ناپایداری، 26 روستا در وضعیت پایداری ضعیف و 4 روستا در وضعیت پایداری متوسط قرار گرفته‌‌‌اند.